Volkswagen Taro

Volkswagen Taro to ciekawy epizod w historii niemieckiej marki, będący efektem współpracy z japońskim koncernem Toyota. Produkowany w latach 1989–1997 pickup był w rzeczywistości licencyjną wersją modelu Toyota Hilux, dostosowaną do oferty Volkswagena głównie z myślą o rynku europejskim. Taro miał na celu uzupełnienie oferty niemieckiego producenta o pojazd użytkowy w segmencie, w którym dotąd nie był obecny.

Powstanie modelu – kooperacja dwóch gigantów

W drugiej połowie lat 80. Volkswagen poszukiwał sposobu na szybkie wprowadzenie do swojej oferty lekkiego pickupa. Zamiast tworzyć własny projekt od podstaw, zdecydowano się na strategiczne porozumienie z Toyotą. W ramach tej współpracy powstał Volkswagen Taro – niemal bliźniacza kopia Toyoty Hilux, z minimalnymi zmianami stylistycznymi, takimi jak logo i drobne elementy wykończenia.

Charakterystyka i wersje nadwoziowe

Taro oferowany był w kilku wariantach nadwozia – jako klasyczny pickup z pojedynczą kabiną, a także jako wersja z podwójną kabiną, która umożliwiała przewóz większej liczby pasażerów. Samochód był dostępny zarówno z napędem na tylną oś, jak i w wersjach 4x4, co czyniło go uniwersalnym narzędziem pracy w różnych warunkach terenowych.

Silniki i osiągi

Pod maską Taro montowano sprawdzone jednostki napędowe Toyoty – zarówno benzynowe, jak i wysokoprężne. Największym uznaniem cieszyły się trwałe silniki diesla o pojemności 2.4 litra, znane ze swojej niezawodności i prostoty obsługi. Moc silników nie była imponująca, jednak wystarczająca do pracy w trudnym terenie i przewozu ładunków.

Produkcja i sprzedaż

Początkowo Taro produkowany był w Japonii, jednak później montaż przeniesiono do Hiszpanii, gdzie zajmowała się nim firma związana z Volkswagenem. Model ten nie odniósł jednak spektakularnego sukcesu rynkowego – klienci często wybierali oryginalną Toyotę Hilux, uznawaną za bardziej prestiżową i lepiej dopracowaną.

Znaczenie i dziedzictwo

Volkswagen Taro nie był przełomem w historii marki, ale odegrał rolę w budowaniu kompetencji koncernu w zakresie pojazdów użytkowych. Po zakończeniu produkcji w 1997 roku, Volkswagen skupił się na rozwijaniu własnych modeli użytkowych, takich jak Amarok, który pojawił się dopiero w 2010 roku i był już całkowicie autorskim projektem.

Podsumowanie

Volkswagen Taro pozostaje dziś interesującym przypadkiem badge engineeringu i próbą rozszerzenia portfolio modelowego w nietypowy sposób. Choć nie zdobył dużej popularności, zapisał się w historii jako przykład współpracy ponad kontynentami oraz dowód na to, że nawet tak duże marki jak Volkswagen potrafią sięgać po niestandardowe rozwiązania w odpowiedzi na potrzeby rynku.