Buick Roadmaster VII

Buick Roadmaster VII, produkowany w latach 1957–1958, stanowił kulminację stylistycznego i technologicznego rozmachu marki w erze amerykańskiej motoryzacji lat 50. Była to generacja, która z jednej strony kontynuowała tradycję luksusu i prestiżu, a z drugiej – próbowała odnaleźć się w coraz bardziej konkurencyjnym i zmieniającym się rynku samochodowym. Choć istniała zaledwie przez dwa lata, zapisała się na stałe w historii Buicka jako ostatnia odsłona legendarnej linii Roadmaster przed ponad trzydziestoletnią przerwą.

Odważna stylistyka końca dekady

Roadmaster siódmej generacji odzwierciedlał stylistyczne trendy końca lat 50. – bujne proporcje, obfity chrom, wielkie tylne skrzydła oraz panoramiczne szyby były znakami rozpoznawczymi epoki. Buick nadał modelowi bardziej futurystyczny wygląd, z nisko osadzoną sylwetką i szerokim rozstawem osi. Przód zdobił monumentalny grill typu „Delta Wing”, a tylne światła zostały zintegrowane z charakterystycznymi płetwami, które miały podkreślać dynamikę pojazdu, nawet gdy stał w miejscu.

Silnik V8 i zaawansowana technologia

Pod maską Roadmastera VII znalazł się zmodernizowany silnik V8 o pojemności 6.0 litra (364 cale sześcienne), generujący 300 KM w 1957 roku, a nawet 330 KM w 1958 roku dzięki podwójnym gaźnikom w wersji „Triple-Turbine”. Jednostka współpracowała ze skrzynią Dynaflow, która oferowała płynną, choć niezbyt dynamiczną zmianę przełożeń – cechę cenioną przez klientów poszukujących komfortowej jazdy. W 1958 roku dostępna była także innowacyjna, trójzakresowa wersja tej przekładni – Flight Pitch Dynaflow.

Wnętrze: luksusowa przestrzeń na miarę amerykańskiego snu

Roadmaster VII imponował rozmiarami wnętrza i wyposażeniem. Standardowe fotele w układzie kanapowym mogły pomieścić sześciu pasażerów, a bogate wykończenie z chromowanymi detalami, kolorową tapicerką i eleganckimi wstawkami z drewna lub imitacji drewna podkreślało klasę samochodu. W ofercie były elektryczne szyby, klimatyzacja, radio z automatycznym dostrajaniem i elektrycznie sterowane siedzenia – wszystko to miało uczynić jazdę maksymalnie komfortową i prestiżową.

Wersje nadwoziowe – wybór dla każdego klienta premium

Roadmaster VII był dostępny jako sedan, coupe, hardtop Riviera oraz jako kabriolet – z podnoszonym, materiałowym dachem. W 1957 roku Buick wprowadził również specjalną wersję kombi – Roadmaster Estate Wagon, której eleganckie nadwozie łączyło praktyczność z luksusem, a opcjonalne drewnopodobne panele boczne przyciągały wzrok.

Buick w cieniu kryzysu rynkowego

Pomimo imponujących osiągów i luksusowego charakteru, Roadmaster VII nie odniósł sukcesu sprzedażowego, na jaki liczyło kierownictwo General Motors. Rynek amerykański w 1958 roku dotknęło spowolnienie gospodarcze, a klienci zaczęli szukać tańszych i bardziej praktycznych samochodów. W efekcie Buick zdecydował się zakończyć produkcję Roadmastera po roku 1958 i zastąpić go modelem Electra, który miał bardziej nowoczesny wizerunek i lepiej pasował do zmieniających się oczekiwań klientów.

Dziedzictwo ostatniego klasycznego Roadmastera

Choć produkowany tylko przez dwa lata, Roadmaster VII pozostaje wyjątkowym przykładem szczytowego momentu stylistycznej ekstrawagancji amerykańskiej motoryzacji. To samochód, który łączył monumentalny wygląd, zaawansowaną technologię i komfort na najwyższym poziomie. Dziś jest cenionym klasykiem, poszukiwanym przez kolekcjonerów i pasjonatów epoki finów, neonów i muzyki rock and rolla. Był to godny finał jednej z najbardziej prestiżowych serii w historii marki Buick.